اجرای دیوار دیافراگمی برای اولین بار در ایتالیا و در دهه 1950 میلادی به کار گرفته شد و از آن پس، از دیوارهای دیافراگمی به طور گسترده در نقاط مختلف دنیا استفاده شده است.
این روش عمدتا به منظور ایجاد پرده آب‌بند در عملیات سدسازی استفاده می‌شود.
اما کم و بیش در پایدارسازی دیواره گود نیز کارایی داشته و امروزه مخصوصا در ساخت ایستگاه‌های زیرزمینی مترو بیش از پیش کاربرد دارد. گاهی این روش در ترکیب با روش تاپ دان مورد استفاده قرار می‌‌گیرد.
به دلیل استفاده از دوغاب بنتونیت در اجرای دیوار دیافراگمی ، به آن دیوار دوغابی نیز گفته می‌شود.
دیواره دیافراگمی مانند سپرکوبی و شمع کوبی ، یک روش پایدارسازی گود دائمی است.
دیواره دیافراگمی می‌تواند جایگزین مناسبی به جای روش سپرکوبی باشد.
زیرا در صورتی که عملیات گودبرداری در منطقه وسیعی صورت گیرد و نوع زمین نیز سخت باشد، به دلیل سختی اجرای عملیات سپر کوبی، ممکن است روش دیواره دیافراگمی یک جایگزین مناسب باشد.
در این روش برای مهار رانش خاک دیواره گود از یک دیوار حائل بتن آرمه سراسری که دیواره دیافراگمی نامیده می‌شود، استفاده می‌کنند.
انتهای تحتانی دیواره دیافراگمی تا عمق معینی که آن را با محاسبه تعیین می‌کنند، در خاک کف گود فرو می‌رود تا دیوار بتواند به صورت یک المان طره‌ای عمل کند.
با استفاده از این روش می‌توان قبل از انجام عملیات گودبرداری، دیواره نگهبان خاک را اجرا کرد. این روش به ویژه در مواردی که کارهای ساختمانی در زیر تراز سطح آب‌های زیرزمینی انجام می‌شود کارایی بسیاری دارد.
ضخامت دیوار دیافراگمی معمولا در حدود 0.5 تا 1.5 متر و حداکثر عمق حفاری وابسته به نوع خاک و دستگاه مورد استفاده بین 10 تا 50 متر است.
این محدودیت عمق عموما ناشی از محدودیت امکانات دستگاه های حفاری است. با این وجود در ساخت سد ویلیتا در مکزیک، دیوارهای دیافراگمی تا عمق 90 متر را هم اجرا کرده‌اند.
می‌توان گفت که دیوارهای دیافراگمی ، روش تکامل یافته و پیشرفته‌تر روش سازه نگهبان شمع است. چون دیوار دیافراگرمی در طول‌های وسیع‌تری اجرا می‌شود، اجرای تعداد زیاد شمع‌ها به صرفه نبوده و بهتر است به صورت دیوار اجرا شوند.
به طور کلی اجرای دیوار دیافراگمی به صورت دو مرحله‌ای و یکی در میان اجرا می‌شود. ابتدا گودال‌هایی که به آن پانل گفته می‌شود، به صورت یکی در میان حفاری می‌شوند.
پس از جاگذاری قفسه آرماتور و بتن ریزی آن، قسمت‌های باقی مانده حفاری شده و پس از آرماتوربندی و بتن ریزی به هم متصل می‌شوند.
