بتن نما یا «بتن اکسپوز» (Exposed Concrete)، یکی از انواع بتن‌های معماری است که به عنوان پرداخت نهایی سطوح داخلی و خارجی ساختمان مورد استفاده قرار می‌گیرد. در واقع، هر بتنی که سطح آن در معرض دید قرار داشته باشد را می‌توان به عنوان بتن اکسپوز در نظر گرفت.
تاریخچه بتن اکسپوز به چه زمانی باز می‌گردد؟
اولین کاربرد مدرن بتن اکسپوز در یکی از کلیساهای بزرگ فرانسه در سال 1922 میلادی (1301 شمسی) با استفاده از قطعات پیش ساخته بود. در سال 1963 میلادی (1342 شمسی)، بتن اکسپوز برای اولین بار به صورت درجا در مرکز هنرهای بصری کارپنتر دانشگاه هاروارد مورد استفاده قرار گرفت. نتیجه این پروژه به قدری رضایت‌بخش بود که باعث گسترش بسیار زیاد بتن اکسپوز در سال‌های 1965 تا 1990 میلادی (1344 تا 1369 شمسی) شد. استفاده از سطح بتن به عنوان نمای اصلی ساختمان، پیشرفت‌ها و نوآوری‌های زیادی را در ساخت قالب بتن، اصلاح طرح اختلاط، کیفیت قالب نما، روش‌های بتن ریزی و تراکم به همراه داشت. این پیشرفت‌ها، امکان بهبود یکنواخت رنگ و بافت در تمام بخش‌های سازه را فراهم کردند.
کاربرد بتن اکسپوز چیست؟
کاربرد اصلی بتن اکسپوز، پرداخت نهایی سطوح داخلی و خارجی ساختمان با بافت بتنی است. از این‌رو، این بتن برای نمای بیرونی، سطح دیوار، کف، پشت بام و سطوح وسایل داخل ساختمان (میز، اپن آشپزخانه و غیره) مورد استفاده قرار می‌گیرد.
بتن اکسپوز چگونه اجرا می‌شود؟
بتن‌های اکسپوز معمولا به یکی از روش‌های درجا یا پیش ساخته اجرا می‌شوند. عملکرد مورد انتظار از بتن‌های اکسپوز درجا یا پیش ساخته یکسان است. با این وجود، الزامات طراحی و اجرایی آن‌ها با یکدیگر تفاوت دارد. روش پیش ساخته از سرعت بالاتر و روش درجا از امکان اجرای طرح‌های پیچیده‌تر بهره می‌برد.