مهم‌ترین عامل تعیین‌کننده کاربرد و تقسیم‌بندی فوم بتن، چگالی آن است.
این ماده بر اساس چگالی به سه نوع چگالی بالا، متوسط و پایین تقسیم‌بندی می‌شود:
- چگالی بالا (سازه‌ای): فوم بتن با چگالی بالا، دارای چگالی 1200 تا 1800 کیلوگرم بر متر مکعب است. این نوع فوم بتن، به منظور ساخت دیوارهای باربر، دیوارهای جداکننده و بلوک‌های پیش‌ساخته برای عضوهای باربر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- چگالی متوسط: فوم بتن با چگالی متوسط، دارای چگالی 800 تا 1000 کیلوگرم بر متر مکعب است. این نوع فوم بتن، اغلب در ساخت بلوک‌های پیش‌ساخته برای عضوهای غیر باربر به کار می‌رود.
- چگالی پایین (سبک): فوم بتن با چگالی پایین، دارای چگالی 300 تا 600 کیلوگرم بر متر مکعب است. این نوع فوم بتن با عنوان «بتن اسفنجی سبک» (Cellular Lightweight Concrete) یا به اختصار CLC و بتن سبک شناخته می‌شود. بتن سبک، گزینه بسیار خوبی برای عایق صدا و حرارت است. فوم بتن با چگالی پایین، مقاومت خوبی در برابر آتش‌سوزی، رطوبت و حمله حشرات دارد. همین موضوع، آن را به جایگزین مناسبی برای پشم شیشه و پشم چوب تبدیل کرده است.
فوم بتن مسلح چیست؟
«فوم بتن مسلح» (Reinforced Foam Concrete)، نوعی از انواع فوم بتن با خواص تقویت شده است. در این نوع فوم بتن، به منظور بهبود مقاومت و عملکرد، از الیاف طبیعی یا مصنوعی استفاده می‌شود. به کارگیری الیاف در فوم بتن می‌تواند امکان استفاده از آن در ساخت عضوهای سازه‌ای مهم را فراهم می‌کند.
استفاده از فوم بتن به چه دورانی بازمی‌گردد؟
استفاده از فوم بتن به دوران امپراتوری روم بازمی‌گردد. در آن زمان، اولین فوم بتن با اضافه کردن خون حیوانات به مخلوط شن‌های کوچک، ماسه‌های درشت، آهک هیدراته و آب ساخته شد. این نوع بتن دارای حباب‌های ریز هوا بود که کارایی و دوام آن را افزایش می‌داد.
در سال 1924 میلادی (1302 شمسی)، یک معمار سوئدی به نام «اکسل اریکسن» (Axel Ericksson)، حق اختراع نوع جدیدی از بتن‌های سیمانی با عنوان «بتن گازی» (Gas Concrete) را به ثبت رساند. در سال 1929 میلادی (1307 شمسی)، تولید صنعتی این نوع بتن با عنوان «بتن هوادار اتوکلاوشده» (Autoclaved Aerated Concrete) یا به اختصار «بتن AAC» شروع شد. از آن زمان تا به امروز، بتن AAC در پروژه‌های ساختمانی متعددی (به شکل بلوک) مورد استفاده قرار گرفته است.
در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2010 میلادی (حدود 1375 تا 1395 شمسی)، پیشرفت‌های قابل توجهی در فرآیند تولید و بهبود کیفیت مواد فعال سطحی (عامل کف‌زا در بتن) حاصل شد. به علاوه، استفاده از افزودنی‌های مخصوص در فوم بتن، کاربرد آن در مقیاس‌های بزرگ‌تر را ممکن ساخت.