کاربرد اصلی وال پست، ساخت میانقاب‌های سازه‌ای و غیر سازه‌ای مقاوم در برابر زلزله است. از کاربردهای دیگر این المان می‌توان به نگهداری پنجره، درب، پرداخت داخلی، نمای بیرونی، عایق و تاسیسات اشاره کرد.
علاوه بر این، وسایل آویزی را نیز می‌توان به محل قرارگیری وادار متصل کرد. به این ترتیب، بار کمتری به دیوار وارد خواهد شد و در هنگام زلزله نیز احتمال افتادن این وسایل کاهش خواهد یافت. در مجموع، وال پست نیز مانند بادبند یک المان نگهدارنده یا به طور دقیق‌تر، نگهدارنده دیوار است.
محل استفاده از وال پست کجاست؟
با وجود کاربردهای مختلف وال پست، این المان اغلب در میانقاب، تقاطع دیوارهای غیر سازه‌ای، کنار بازشو و جان‌پناه مورد استفاده قرار می‌گیرد. وال پست را می‌توان در اسکلت‌های فلزی و بتنی اجرا کرد.
اجرای وال پست در میانقاب
میانقاب، دیواری است که محدوده داخلی قاب‌های فولادی یا بتنی را پر می‌کند. پروفیل‌های وال پست درون میان قاب اجرا می‌شوند و عملکرد لرزه‌ای آن را بهبود می‌بخشند. در این مقاله، به معرفی الزامات اجرایی وال پست در میانقاب خواهیم پرداخت.
اجرای وال پست در تقاطع دیوارهای غیر سازه ای
یکی دیگر از کاربردهای وال پست، جداسازی دیوارهای متقاطع است. در این حالت، وادار در محل اتصال دو دیوار متقاطع اجرا می‌شود. تصویر زیر، نحوه به کارگیری وادار در این حالت را نمایش می‌دهد.
اجرای وال پست در کنار بازشو
وال پست در اجرای درب و پنجره‌های بزرگ نیز کاربرد دارد. در صورتی که ابعاد بازشو (پنجره یا درب) بزرگ‌تر از 2.5 متر باشد، اجرای نعل درگاه و وادار در دو طرف بازشو الزامی خواهد بود. تصویر زیر، نحوه اجرای این دو المان در کنار یک پنجره را نمایش می‌دهد.
نکته: عدم اجرای وادار در کنار بازشوهای کوچک به مقاومت آن‌ها در برابر بارهای وارده و به کارگیری المان‌های تقویت کننده بستگی دارد.
اجرای وال پست در جان‌پناه
به منظور مهار لرزه‌ای جان‌پناه، توصیه می‌شود حداقل ارتفاع آن 1.2 متر و حداقل ارتفاع ستون‌های پیرامونی بام 1.35 متر باشد. به این ترتیب، در صورت زیاد بودن فاصله بین دو ستون، استفاده از وادار میانی می‌تواند فاصله آزاد را کوتاه و عملکرد لرزه‌ای جان‌پناه را بهبود بخشد.
