پیاده کردن نقشه ساختمان بر روی زمین، تا حد زیادی به پیچیدگی طرح آن بستگی دارد. برای ساختمان‌هایی با طرح ساده (مانند مستطیل)، محدوده بیرونی ساختمان توسط نخ‌های متصل به میخ‌های گوشه مشخص می‌شود. این کار معمولا با گرده زدن نخ به میخ‌های چوبی صورت می‌گیرد. تجهیزات نقشه‌برداری ساده یا پیشرفته نیز به همراه ژالن برای مشخص کردن زاویه 90 درجه‌ای برای گوشه‌های بعدی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ابعاد سطح مقطع میخ‌های چوبی گوشه‌ها معمولا 50*50 میلی‌متر است. به منظور پیاده کردن محدوده بیرونی ساختمان می‌توان از گچ، رنگ یا تخته‌های چوبی نیز استفاده کرد. تخته‌های چوبی معمولا دارای طول 60 تا 100 سانتی‌متر و ابعاد سطح مقطع 50*50 میلی‌متر هستند. این تخته‌ها بین دو میخ یا ستون چوبی نصب می‌شوند.
برای سازه‌هایی که شکل محدوده بیرونی آن‌ها پیچیده است، استفاده از چندین نقطه گزینه بهتر و دقیق‌تری است. در این شرایط، هر نقطه نقش یک گوشه را بازی می‌کند. میخ یا دیگر تجهیزات علامت‌گذاری بر روی نقاط گوشه نصب می‌شوند. سپس، پیاده کردن خطوط نمایانگر محدوده بیرونی توسط نخ یا گچ صورت می‌گیرد. به دلیل استفاده از نقاط بیشتر در پیکتاژ این ساز‌ها، احتمال رخ دادن خطا افزایش می‌یابد. از این‌رو، پیاده کردن طرح در این شرایط نیازمند دقت بیشتری خواهد بود. ساده‌ترین روش برای پیکتاژ محدوده بیرونی سازه‌های پیچیده، پیاده کردن یک مستطیل دربرگیرنده کل یا بخش بزرگی از سازه است. پس از این کار، با کاهش محدوده و اعمال تغییرات، می‌توان طرح نهایی به دست آورد.
ابعاد و نقاط مرجع بر روی طرح، محل قرارگیری سازه، به خصوص فونداسیون آن را مشخص می‌کنند. این مواد شامل طول و عرض کلی، فاصله تا مرکز جاده و سازه‌های دیگر، فاصله بین عضوهای داخلی، مسیرهای دسترسی، مشاعات و غیره می‌شوند.