عوامل موثر بر مقاومت فشاری بتن

نسبت آب به سیمان

نسبت آب به سیمان، نحوه شکل‌گیری ساختار متخلخل بتن را مشخص می‌کند. فضای متخلخل درون بتن، به عنوان ضعیف‌ترین بخش آن شناخته می‌شود که به گسترش ترک در هنگام بارگذاری کمک می‌کند. هرچه نسبت آب به سیمان بیشتر باشد، استحکام فشاری بتن کمتر خواهد بود. در طرف مقابل، با بالا بودن نسبت آب به سیمان، زمان گیرش بتن طولانی‌تر می‌شود.

رطوبت

وضعیت رطوبت بتن در زمان انجام آزمایش، بر روی مقدار مقاومت به دست آمده تاثیرگذار است. به عنوان مثال، در صورت انجام آزمایش بر روی یک نمونه خشک، مقدار مقاومت فشاری به دست آمده نسبت به مقدار آن برای یک نمونه مرطوب (با ثابت در نظر گرفتن دیگر شرایط) بیشتر خواهد بود.

تراکم

مقاومت بتن به نحوه قرارگیری سنگدانه (شن و ماسه) در کنار یکدیگر بستگی دارد. اگر تراکم ذرات به خوبی صورت نگرفته باشد، فضای بتن دارای حفره‌های بیشتری خواهد بود. این مسئله، مقاومت فشاری بتن را کاهش می‌دهد.

ترکیبات شیمیایی سیمان

از بین ترکیبات سیمان، «تری‌کلسیم سیلیکات» (Tricalcium Silicate) یا به اختصار C3S و «دی‌کلسیم سیلیکات» (Dicalcium Silicate) یا به اختصار C2S، اهمیت بخصوصی در مقاومت بتن دارند. افزایش مقاومت بتن با گذشت زمان، پیش از هر چیزی به نسبت این دو ماده بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر ترکیبی دارای C3S بالا و C2S پایین باشد، در ابتدا مقاومت بیشتری خواهد داشت اما نرخ افزایش مقاومت آن با گذشت زمان کاهش خواهد یافت.

ابعاد ذرات سیمان

اندازه ابعاد ذرات سیمان بر روی نرخ رشد مقاومت بتن تاثیرگذار است. ریزتر بودن سیمان، سطح بیشتری را برای واکنش هیدارتاسیون فراهم می‌کند. این مسئله، شتاب انجام واکنش مذکور را افزایش می‌دهد.

شرایط عمل آوری

شرایط عمل آوری بتن، مخصوصا دمای حین این فرآیند، محیط را برای افزایش سرعت واکنش هیدراتاسیون و در نتیجه سخت شدن بتن فراهم می‌کنند. رطوبت محلی که بتن در آن نگهداری می‌شود بر روی مقاومت آن موثر است. در محیط‌های بسیار خشک، سطح بتن به میزان قابل توجهی خشک و سرعت فرآیند هیدراتاسیون بسیار کم می‌شود.

شرایط آزمایش

یکی دیگر از عوامل موثر بر مقاومت فشاری بتن، شرایطی است که نمونه بتنی در آن مورد آزمایش قرار می‌گیرد. برای جلوگیری از تاثیر قابل توجه این عامل بر روی نتایج به دست آمده، باید تمام نمونه‌ها را طبق یک استاندارد واحد آزمایش کرد.