در ترک‌های سطحی، باید یک شیار V شکل با عمق بین 6 تا 25 میلی‌متر و با بازشدگی سطحی حدود 6 میلی‌متر ایجاد می‌شود. این کار توسط اره، ابزارهای دستی یا پنوماتیک انجام می‌گیرد. شیار توسط سندبلاست یا واتربلاست تمیز و خشک می‌شود. اپوکسی، اورتان، سیلیکون، پلی‌سولفید، مواد آسفالتی و دوغاب‌های پلیمری، از آب‌بندهای رایج برای ترمیم ترک‌های غیر فعال به روش شیار و آب‌بندی هستند. جانمایی یک جداکننده منعطف در کف شیار، از تمرکز تنش در این ناحیه و گسترش ترک جلوگیری می‌کند.
آب بندی انعطاف پذیر در ترک غیر فعال بتن
در برخی از مواقع، جداکننده منعطف به عنوان یک روش مستقل برای ترمیم ترک‌های غیر فعال بتن مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای این روش، ناحیه‌ای به اندازه تقریبی 25 تا 75 میلی‌متر در هر طرف ترک سندبلاست یا تمیز شده و توسط ماده‌ای مخصوص (مانند اورتان) به ضخامت 1 تا 2 میلی‌متر بر روی یک نوار منعطف پوشش داده می‌شود. جداکننده، بر روی ترک یا ترک آب‌بندی شده قرار می‌گیرد. استفاده از جداکننده به همراه آ‌بندی، برای ترک‌های تحت جابجایی‌های زیاد مناسب است. به این ترتیب، از نفوذ آب به درون آب‌بند جلوگیری می‌شود.
تزریق اپوکسی به درون ترک غیر فعال
ترمیم انواع ترک در بتن با عرض حدود 0/3 میلی‌متر توسط تزریق اپوکسی انجام می‌گیرد. این روش، به عنوان یکی از گزینه‌های موفق در ترمیم ساختمان‌ها، پل‌ها و دیگر سازه‌‌های بتنی محسوب می‌شود. با این وجود، در صورت عدم حذف منشا ترک‌خوردگی، ترک‌های جدید در نزدیکی ترک اصلی ظاهر می‌شوند. اگر امکان برداشت ترک وجود نداشته باشد و این مسئله، مقاومت سازه را کاهش ندهد، ترمیم بتن به دو روش صورت می‌گیرد.
روش اول، آب‌بندی ترک با مواد منعطف و در نظر گرفتن آن به عنوان یک درز است. روش دوم، ایجاد یک درز برای جذب جابجایی‌ها و پر کردن ترک با دوغاب اپوکسی است. در صورت وجود نشت مداوم در ترک و عدم امکان خشک کردن آن، تزریق اپوکسی روش مناسبی برای ترمیم بتن نخواهد بود. اجرای این روش، به مهارت بالا نیاز دارد. علاوه بر این، دمای محیط به میزان زیادی بر روی کیفیت کار تاثیر می‌گذارد.