«شوره زنی بتن» (Concrete Efflorescence)، یکی از پدیده‌های مخرب است که باعث تشکیل پودرهای سفید رنگ بر روی سطح سازه‌های بتنی می‌شود. منشا این پودرهای سفید، حضور نمک‌های قابل حل در آب مورد استفاده برای اختلاط بتن است. با شروع گیرش نهایی بتن، نمک‌های موجود در آب بر اثر فشار هیدرواستاتیک به سمت سطح حرکت می‌کنند. پس از سخت شدن کامل بتن، نمک‌ها به صورت پودرهای سفید بر روی سطح ظاهر می‌شوند. شوره بتن به خودی خود خطرناک نیست اما پیامدهای ناشی از آن می‌توانند بر روی عملکرد سازه تاثیر بگذارند (مخصوصا در صورت شوره زنی زیرزمین). استفاده از آب تمیز، سنگدانه با ترکیب شیمیایی مناسب و عدم وجود بیش از حد مواد قلیایی (حداکثر 1 درصد وزنی) می‌تواند از رخ دادن شوره بتن جلوگیری کند.
به منظور مقابله با هر مشکلی، ابتدا باید عوامل به وجود آورنده و موثر بر آن مشکل را شناسایی کرد. وجود نمک‌های قلیایی قابل حل در ترکیب آب و سنگدانه، فقط یکی از عوامل شوره زنی در بتن است. به طور کلی، اگر امکان و زمان کافی برای رسیدن ذرات نمک به سطح وجود داشته باشد، شوره زنی در بتن رخ می‌دهد. از دیگر عوامل موثر بر این پدیده می‌توان موارد زیر را نام برد:
- عمل آوری نامناسب و تشکیل شوره توسط محصولات فرآیند ناقص هیدراتاسیون در سطح
- پایین بودن نرخ تبخیر آب و وجود زمان کافی برای رسیدن ذرات نمک به سطح
- بالا بودن نسبت آب به سیمان، متخلخل شدن ساختار بتن و فراهم شدن مسیر ساده برای رسیدن ذرات نمک به سطح
- بتن ریزی در هوای بارانی و انتقال نمک‌ها توسط رطوبت اضافی در محیط
- یکنواخت نبودن تراکم یا عمل آوری در نقاط مختلف بتن
روش‌های ترمیم بتن در هنگام شوره زنی عبارت هستند از:
- اعمال فشار آب به سطح
- برس کشیدن
- اعمال محلول‌های اسیدی (هیدروکلراید، سولفوریک، فسفریک یا دیگر محلول‌های اسیدی آماده برای پاک کردن شوره)