«دال وافل» (Waffle Slab) یا «دال مشبک» (Grid Slab)، نوعی دال بتنی است که بخش بالایی آن از یک سطح صاف (دال تخت) و بخش پایینی آن از یک شبکه توخالی تشکیل می‌شود. این شبکه توخالی، وزن کلی دال را کاهش می‌دهد؛ بدون اینکه تاثیر منفی بر روی پایداری سازه داشته باشد. دال بتنی وافل، معمولا در ساختمان‌های عمومی نظیر فرودگاه، ایستگاه راه‌آهن، بیمارستان، مجتمع‌های تجاری و غیره مورد استفاده قرار می‌گیرد. در واقع، کاربرد اصلی این دال برای سازه‌هایی با احتمال لرزش بالا و دهانه‌های بلند با مقاومت بیشتر است.
یک دال وافل با استفاده از ماتریسی از قسمت های فرو رفته در زیر دال، بار وارده را در دو جهت منتقل می کند. دال های وافل معمولاً عمیق تر (ارتفاع) از دال های تیرچه دار با مقاومت معادل بوده و از این رو سنگین تر هستند. این دال مقاومت سقف را در دو جهت افزایش می‌دهد؛ مشخصه ای که برای مقاومت در برابر لرزش و دیافراگم سقف مهم است.
با برداشتن قالب پس از بتن‌ریزی، بخش شبکه‌ای زیر دال بتنی وافل تشکیل می‌شود و مجموعه‌ای از تیرچه‌های دو طرفه به وجود می‌آید. این نوع دال به صورت یک طرفه یا دو طرفه و با شبکه‌های مثلثی یا چهارضلعی قابل اجرا است.
-
به طور کلی، سه روش برای اجرای دال وافل وجود دارد:
-
برجا
قالب‌بندی و بتن‌ریزی در محل پروژه صورت می‌گیرد.
-
پیش ساخت قطعات
دال در کارخانه ساخته شده و اتصال قطعات در محل پروژه انجام می‌شود.
-
پیش ساخت کامل
ساخت دال به طور کامل (به همراه آرماتوربندی) در کارخانه صورت می‌گیرد و نیازی به اتصال قطعات نیست.
-
از مزایای اصلی دال بتنی وافل می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- لرزش کم
- وزن کم به دلیل مصرف کم‌تر مصالح
- امکان اجرای دهانه‌های بلند
- ظرفیت باربری بالا
- ظاهر جالب
- امکان جانمایی تاسیسات در شبکه توخالی (در صورت ایجاد حفر در تیرچه‌ها)
-
معایب دال وافل عبارت هستند از:
- نیاز به قالب‌بندی بیشتر و صرف هزینه بالاتر
- نیاز به نیروی کار ماهر
- مناسب نبودن برای پروژه‌های کوچک و عادی
- دشوار بودن نصب تاسیسات به دلیل ساختار پیچیده
- افزایش ارتفاع طبقات در صورت نبود حفره در تیرچه‌ها (نیاز به ارتفاع بیشتر برای نصب تاسیسات)