فاوت اصلی قاب مهاربندی شده معمولی با ویژه، طراحی آن‌ها بر اساس کاربری مورد نظر است. قاب‌های مهاربندی‌شده معمولی برای تحمل تغییر شکل‌های غیر الاستیک با حداکثر دوران ۱ درجه‌ای اتصالات مفصلی بدون کاهش مقاومت و صلبیت طراحی می‌شوند. در این قاب‌ها، ضریب لاغری عضوهای بادبند نباید از 120 و مقاومت فشاری مورد نیاز نباید از 0.8 مقاومت فشاری طراحی بیشتر باشد. به علاوه، مهاربندی باید به گونه‌ای باشد که 30 تا 70 درصد بارگذاری جانبی در هر جهت توسط بادبندهای کششی تحمل شود. این الزامات، از جمع شدن تغییر شکل غیر الاستیک در یک جهت پیشگیری کرده و مانع از رفتار کششی صرف بادبندهای قطری می‌‌شود.
از طرف دیگر، قاب‌های مهاربندی‌شده ویژه برای تحمل تغییر شکل‌های غیر الاستیک با حداکثر دوران 2 درجه‌ای اتصالات مفصلی بدون کاهش مقاومت و صلبیت طراحی می‌شوند. استفاده از این قاب‌ها در تمام زون‌های زلزله‌خیز و برای تمام ساختمان‌ها مجاز است. در قاب‌های ویژه، ضریب‌لاغری عضوهای بادبند نباید از 160 و مقاومت فشاری مورد نیاز نباید از مقاومت فشاری طراحی بیشتر باشد. به علاوه، بادبند باید به گونه‌ای باشد که 30 تا 70 درصد بارگذاری جانبی در هر جهت توسط بادبندهای کششی تحمل شود. مقاطع مورد استفاده برای قاب‌های مهاربندی‌شده ویژه باید دارای رفتار پلاستیک باشند.
سه تفاوت مهاربند همگرای ویژه و مهاربند همگرای معمولی :
- در بدست آوردن نیروی زلزله در طراحی
- تفاوت در مقدار استهلاک انرژی
- تفاوت ها در رفتار های فرا ارتجاعی
مهاربند ها بسته به معمولی یا ویژه بودنشان در برابر کمانش دو نوع رفتار ممکن است داشته باشند :
- چون از مهاربندهای معمولی انتظار رفتار فرا ارتجاعی محدودی داریم در نتیجه پس از کمانش، این مهاربندها ظرفیت باربری خود را از دست داده و دچار ضعف شدیدی در تحمل نیروی فشاری می شوند.
- در صورتی که مهاربندهای همگرای ویژه در حکم فیوز سازه ای بوده و بعد از کمانش ، رفتار غیر ارتجاعی خوبی از خود نشان می دهند. پس از رخداد کمانش با تشکیل مفصل پلاستیک در سه نقطه از مهاربندها، ظرفیت باربری مهاربند حفظ شده و عضو هنوز هم می تواند با شکل پذیری خود در برابر نیروهای زلزله مقاومت کند.