ترک ناشی از خوردگی میلگرد در بتن
میلگرد فولادی قرار گرفته در بتن، خورده نمی‌شود؛ چراکه محیط قلیایی مخلوط بتن، یک لایه محافظ را بر روی سطح میلگرد تشکیل می‌دهد. با این وجود، در صورت کم بودن پوشش بتن روی میلگرد یا نفوذپذیری بتن، احتمال کربناتاسیون بتن و از بین رفتن لایه محافظ میلگرد افزایش می‌یابد. حضور یون‌های کلرید نیز باعث از بین رفتن لایه‌های اطراف میلگرد می‌شوند. منشا حضور این یون‌ها در بتن، نمک سدیم کلرید (نمک معمولی) موجود در نواحی دریایی، نمک مورد استفاده برای آب کردن یخ روی سازه‌های بتنی یا استفاده از افزودنی کلسیم کلرید است.
با از بین رفتن لایه محافظ، میلگرد در معرض خوردگی و زنگ زدن قرار می‌گیرد. این فرآیندها، حجم مواد اطراف فولاد را افزایش می‌دهند و باعث ترک خوردن یا پوسته پوسته شدن بتن می‌شوند. ترک‌خوردگی و پوسته پوسته شدن بتن، در گوشه‌های تیرها و ستون‌های بتنی (بر روی میلگردهای اصلی) قابل مشاهده هستند. البته، این مشکلات باعث نمایش الگوی اتصال‌های بین آرماتور و خاموت‌ها بر روی سطح بتن نیز می‌شوند.
ترک ناشی از واکنش قلیایی – سیلیسی در بتن چیست ؟
واکنش قلیایی – سیلیسی، یکی دیگر از عوامل تاثیرگذار بر روی ترک‌خوردگی و انبساط سازه‌های بتن است. بخش‌های تحت تاثیر این واکنش، دارای مقدار زیادی مواد قلیایی بوده و در معرض آب زیرزمینی، باران یا میعان قرار داشته‌اند.
به منظور کاهش خطر ترک‌خوردگی ناشی از واکنش قلیایی-سیلیسی، باید موارد زیر را در سازه‌های جدید رعایت کرد:
- استفاده از سنگدانه با سابقه عملکرد رضایت‌بخش در طولانی مدت
- آزمایش واکنش‌پذیری سنگدانه در برابر سیلیس
- آزمایش مخلوط سیمان و سنگدانه در برابر سیلیس
- در نظر گرفتن محدودیت مواد قلیایی در بتن یا سیمان
- استفاده از سیمان مخلوط شده