یکی از معیارهای تقسیم‌بندی انواع ترک در بتن، گسترش آن‌ها پس از تشکیل‌شان است. از این نظر، ترک‌ها به دو گروه فعال و غیر فعال تقسیم میشوند.
ترک غیر فعال در بتن چیست ؟
«ترک غیر فعال» (Dormant Crack)، ترکی است ابعاد آن در گذر زمان تغییری نمی‌کند. این نوع ترک‌ها معمولا دارای ابعاد کوچک و شکل نامنظم هستند. هوازدگی و اجرای نامناسب، از دلایل اصلی رخ دادن ترک‌های غیر فعال محسوب میشوند. ترک‌های ریز سطحی، تاثیری بر روی یکپارچگی و رفتار سازه بتنی در برابر بارها ندارند. با این وجود، نفوذ آب به درون این ترک‌ها می‌تواند باعث تسریع تخریب بتن، کاهش عمر سازه و افزایش هزینه‌های تعمیر و نگهداری شود. از این‌رو، بازرسی و اتخاذ اقدامات مناسب برای جلوگیری از نفوذ رطوبت به درون ترک‌های غیر فعال، امری ضروری است.
اثرات حرارتی، جمع‌شدگی خود به خودی و جمع‌شدگی ناشی از خشک شدن، عواملی هستند که می‌توانند باعث ایجاد ترک‌های غیر فعال شوند. از روش‌های رایج برای ترمیم ترک‌های غیر فعال در بتن می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- آب‌بندی
- شیار و آب‌بندی
- آب بندی انعطاف پذیر
- تزریق اپوکسی
آب بندی ترک غیر فعال در بتن چگونه است ؟
در صورتی که نیازی به ترمیم سازه‌ای بتن نباشد، روش آب‌بندی، به تنهایی برای ترمیم ترک‌های غیر فعال کافی خواهد بود. تمام ترک‌های مجزا در سطح بتن باید آب‌بندی شوند. برای این کار، به شیاری با عرض تقریبی 25 میلی‌متر و عمق حداکثر 10 میلی‌متر در راستای گسترش مرکزی ترک نیاز است. دو لبه این شیار را باید توسط مغار (قلم درز یا اسکنه) تراشید و سپس عمق شیار را به 20 میلی‌متر افزایش داد.
عرض کف شیار باید به مقدار کمی بیشتر از فاصله بین لبه‌های سطح آن باشد. پس از تمیزکاری، خیساندن شیار توسط آب (به مدت 10 ساعت) و خشک شدن آن، پوشش اولیه با ترکیبی مشابه لاتکس به شیار اعمال می‌شود. در مرحله بعدی، نوبت به پر کردن شیار می‌رسید. ماده پرکننده شیار، دوغاب پلیمری اصلاح شده با مقاومت بالا است. ماده درون شایر کوبیده و سطح آن پرداخت می‌شود. با اعمال ترکیب عمل‌آورنده و پوشاندن سطح بتن با کنف مرطوب و پوشش پلی‌اتیلن به مدت 7 روز، فرآیند ترمیم ترک‌های غیر فعال بتن به پایان می‌رسد.