در ادامه این مقاله با مراحل نحوه اجرای سقف کامپوزیت آشنا می‌شویم:
1) قالب بندی سقف کامپوزیت
بعد از اجرای اسکلت ساختمان و قرار دادن تیرهای فرعی، قالب بندی سقف کامپوزیت که معمولا به روش تخته کوبی است انجام می‌شود.
برای این کار چهار تراش‌هایی با ابعاد ۵×۵ یا ۷×۷ و با طول برابر با فاصله‌ی بین دو تیر فرعی از هم، در داخل جان تیرها قرار می‌دهیم.
فواصل چهار تراش‌ها با توجه به فاصله تیرهای فرعی (معمولا حدود 1 متر)، مقطع چهار تراش‌ها (عموما 5 در 5 سانتی متر و در برخی مواردی 7 در 7 سانتی متر) و ضخامت ورق‌های فلزی برای قالب بندی (2، 2.5 و 3 میلی متر) تعیین می‌گردد.
به طور کلی رعایت فاصله حدود 50 تا 60 سانتی متر جهت جلوگیری از خیز سقف مناسب است.
سپس به وسیله ی کوبیدن گوه بین بال پایین تیرها و زیر چهار تراش‌ها آن‌ها را در جای خودشان محکم می‌کنیم که چهار تراش‌ها به بال بچسبند و سپس تخته‌هایی را به صورت طولی روی چهار تراش‌ها قرار می‌دهند.
- خیز قالب در کنار تکیه گاه‌ها به دلیل فاصله زیاد چهار تراش از بر ستون یکی از اشکالات اجرایی متداول است. لذا لازم است اولین چهار تراش در نزدیکی بر ستون نصب گردد.
- جهت جلوگیری از در رفتن قالب حین بتن ریزی ناشی از ضربات پمپ و لوله انتقال بتن و یا تردد عوامل اجرایی، گوه‌ها باید کاملا در جای خود محکم شوند.
- از تخته‌های سالم با ضخامت کافی حدود 2 تا 2.5 سانتی متر بر روی چهار تراش‌ها استفاده شود. شکستگی احتمالی تخته‌های فرسوده موجب خیز زیاد سقف می‌گردد.
- جهت جلوگیری از هدر رفتن شیره بتن باید قالب‌ها کاملا کنار هم قرار گرفته و درزهای بزرگ به نحو مناسب پر شوند. همچنین به عنوان یک راهکار اجرایی می‌توان روی سقف را با یک لایه پلاستیک پوشش داد.
نکته حائز اهمیت این است که جهت عملکرد مرکب فولاد و بتن، پلاستیک تنها روی قالب‌ها پهن شده و روی تیرهای اصلی و فرعی قرار نگیرد.
- معمولا پس از تکمیل قالب بندی و جهت جلوگیری از چسبیدن قالب به بتن، سطح آن با روغن سوخته یا گازوئیل آغشته می‌شود.
در این موارد لازم است روغن در حداقل ممکن به کار رفته و از ریختن زیاد آن روی سطح اجتناب شود. روغن زیاد موجب چرب شدن میلگردها و عدم اتصال مناسب با بتن و افت مقاومت آن می‌گردد.
- پیش از بتن ریزی باید سطح قالب تمیز شده و تا حد امکان از مواد اضافی مثل ته الکترود، گل جوش و غیره پاکسازی شود.
2) میلگردهای حرارتی
بعد از مرحله اول میلگردهای حرارتی به صورت مش در دو جهت طولی و عرضی به فاصله‌های تعیین شده در روی نقشه، روی سقف پهن و توسط سیم مفتول (آرماتوربندی) به هم متصل می‌شوند. این اتصال بیشتر برای این است که در هنگام بتن ریزی جا به جا نشوند.
دقت کنید گره سیم آرماتور بندی به سمت داخل سقف برگردانده شود تا بیرون از بتن نماند و با زنگ زدگی آن، زنگ زدگی به آرماتورهای سقف منتقل نشود.
میلگردهایی که به صورت شبکه بندی روی سقف کامپوزیت قرار دارند میلگردهایی حرارتی هستند که باعث یکپارچه شدن بتن و مانع ترک خوردن آن می‌شوند و در فاصله‌های ۲۰ تا ۳۰ سانتی متر از یکدیگر بر روی سقف قرار می‌گیرند.
تا حد امکان شبکه آرماتور به صورت منظم در دو جهت عمود بر هم اجرا شده و از افزایش فواصل اجتناب گردد. افزایش فاصله آرماتورها موجب گسترش ترک‌ها در آن نواحی می‌گردد.
میلگردهای حرارتی سقف کامپوزیت حتما باید آج دار باشند البته با توجه به نظر محاسب می تواند A2 یا A3 باشند، باید در نظر داشت که معمولا در اجرا از نوع A2 برای میلگردهای حرارتی این نوع سقف استفاده می‌کنند.
معمولا در طراحی از آرماتور AII و AIII با قطر 8، 10 یا 12 میلی متر استفاده می‌شود. لذا باید از تغییر در نوع آرماتور بدون معادل کردن مقطع اجتناب گردد.
توصیه می‌شود آرماتور بندی سقفها پس از تکمیل جوش اسکلت شامل رو سری‌ها، لچکی و برش گیرها آغاز شود.
برش آرماتورهای سقفها توسط جوشکاران جهت تکمیل اتصالات از موارد شایع است که دوباره کاری‌های مورد نیاز و ناپیوستگی‌های آرماتور در نزدیکی تکیه گاه‌ها از معایب آن به شمار می‌رود.
دقت کنید در صورت قطع آرماتور سقف، وصله مناسب با هم پوشانی کافی در طرفین انجام شود.
3) نصب اسپیسر بتن و قالب محیطی در سقف کامپوزیت
جهت حفظ ارتفاع آرماتورها ترجیحا از فاصله نگه دار (spacer) پلاستیکی استفاده شود. استفاده از تکه سنگ و یا مشابه آن به علت ضخامت متغیر مطلوب نیست.
اسپیسرها را در زیر شبکه میلگردهای حرارتی قرار می‌دهند تا بتن به زیر میلگردها رفته و در واقع پوشش و کاور بتن حفظ شود.
با توجه به ضخامت سقف (عمدتا 8 یا 10 سانتی متر) اسپیسر با ارتفاع مناسب انتخاب شود. در برخی موارد به علت ضعف دانش فنی از اسپیسر بلند استفاده شده که عملا آرماتور بالاتر از تار خنثی و در محدوده تنش فشاری قرار می‌گیرد. اسپیسر 3 یا 4 سانتی متری با توجه به ضخامت سقف مناسب است.
بعد از تمام شدن عملیات آرماتوربندی و یک قالب محیطی به ارتفاع ۱۰ سانتی متر (بعضی مواقع بیشتر) در لبه‌های کناری سقفها نصب می‌کنند تا به هنگام بتن ریزی، بتن به طبقات پایین سرازیر و ریخته نشود.